پس از این توضیح کلام امام «ع» را پی می گیریم که فرمود:

«یا عبدالله وَ حَدَّثنی أبی عَن آبائه عَن عشلی علیهم السَّلام عَن النَّبی صَلّی الله علیه وَ آله قال انَّهُ قال: أدنی الکفر ان یَسمَعَ الرَّجُل عَن اخیه الکلمةِ فَیَحفظها عَلَیه یُریدَ أَن یَفضَحَه بِها اولئک لا خَلاقَ لَهُم»

... پائین ترین مرتبه کفر (و نزدیکترین قدم به آن) این است که شخصی از برادر (دینی) خود کلمه ای بشنود و آن را به دل بسپارد تا او را به گاهِ لزوم، بدان رسوا سازد. اینگونه افراد را (در آخرت) نصیبی نیست.

سخن بسیار روشن است. استفاده از نقاط ضعف برادران خود برای رسواکردن آنان و یا سرپوش گذاشتن بر اعمال ناشایست خویش «کفر» است. این کردار، به ویژه بر فرماندهان، ناپسند و حرام است و نباید هرگز فرماندهی و راهبری خویش را بر اینگونه کارها پایه ریزی کنند که یقیناً دیری نخواهد پائید.

اگر این صفت ناپسند در وجود کسی باشد، منشأ بروز صفات غیرانسانی دیگری نیز، می شود (از جمله تجسّس در زندگانی خصوصی اشخاص) و بالاخره، انسان را به تباهی می کشاند.